Od 2019 roku mamy w Krakowie trzy miejsca pamięci, trzech absolutnie niekonwencjonalnych – w poglądach i odwadze ich prezentowania – polskich kapłanów. Pierwsze znajduje się w kościele Pijarów gdzie od 1882 roku spoczywa serce zmarłego w 1773 roku duchownego, znanego w Europie pedagoga o nowoczesnych poglądach, któremu nie był obcy kompromis, ale potrafiącego bronić jak lew swych racji, gdy w grę wchodziło dobro najwyższe – dobro Rzeczpospolitej. Nazywał się Stanisław Konarski. U jezuitów, w kościele Piotra i Pawła złożono w 1612 roku zwłoki sławnego Piotra Skargi, wieloletniego kaznodziei króla Zygmunta III Wazy, autora kazań sejmowych, zwolennika unii katolicko–prawosławnej, przeciwnika reformacji, ale potępiającego „nawracanie siłowe”, dodatkowo uznając potrzebę dialogu z innowiercami. Skarga publicznie i nie tylko z ambony, nie wahał się krytykować niekorzystnej dla Polski polityki Zygmunta Augusta, a także ostro występować przeciw warcholstwu i samowoli szlachty, domagając się m.in. zniesienia liberum veto. Był szanowany, ale i znienawidzony przez dwór królewski, „panów braci” i cześć duchowieństwa. W styczniu br. w tym samym kościele przy ul. Grodzkiej spoczęła trumna ks. Biskupa prof. Tadeusza Pieronka. Człowieka o ogromnych dla Polski zasługach, kapłana i polityka potrafiącego patrzeć „jeden zakręt dalej” i tak nietuzinkowego, tak kontrowersyjnego, ortodyksyjnego, a zarazem płynącego z prądem czasu, znienawidzonego przez wielu polityków, potępianego i wyszydzanego przez znaczną część własnego środowiska – że do właściwej, sprawiedliwej, wolnej od emocji oceny jego zasług mogło dojść – podobnie, jak w wypadku pozostałych, przywołanych tu kapłanów – dopiero po jego śmierci. A szacunek jaki mu winniśmy można streścić w słowach króla Stanisława Augusta Poniatowskiego: TO CZŁOWIEK, KTÓRY ODWAŻYŁ SIĘ BYĆ MĄDRYM.