Znamię z odbarwieniem (halo naevus, naevus Sutton) swoją nazwę zawdzięcza charakterystyce klinicznej – znamię melanocytowe, najczęściej brązowe otoczone jest białą obwódką o charakterze odbarwienia, mogące ulegać zanikowi. Dermoskopowo w większości przypadków cechuje się wzorcem globularnym lub homogennym, z towarzyszącą obwodową, odbarwioną obwódką (ryc.1.). Najczęściej występuje ono u dzieci z licznymi, zwykłymi znamionami melanocytowymi i zazwyczaj nie wymaga leczenia chirurgicznego. U pacjentów z licznymi znamionami Suttona istnieje wyższe ryzyko bielactwa lub innych schorzeń autoimmunologicznych, dlatego też wskazana jest obserwacja tych pacjentów w kierunku wymienionych schorzeń. Znamiona Suttona zazwyczaj utrzymują się około dekady lub dłużej. Część z nich może ulegać samoistnemu zanikowi z ustępowaniem bez śladu, o wyglądzie prawidłowej skóry. Znajomość biologii znamion Suttona pozwala na uniknięcie niepotrzebnych wycięć chirurgicznych. W pewnych nietypowych przypadkach, szczególnie u osób dorosłych, wskazana jest jednak czujność onkologiczna, bowiem objaw typu halo (zarówno jako odbarwienie jak i wypryskopodobna obwódka) może być zwiastunem rozwijającego się czerniaka. W sytuacjach wątpliwych zawsze należy wykluczyć objaw regresji.