Trzy dekady w świecie technologii mikrochirurgicznych to przeskok generacyjny, który trudno sobie wyobrazić. Zaprezentowanie w 1991 roku przez firmę Oertli kapsulotomii HF było ogromnym krokiem w przyszłość. W tamtym czasie innowacyjność tej metody była zaskakująca. Co więcej, mimo upływu trzech dekad, nadal zalicza się ją do nowoczesnych i zaawansowanych rozwiązań w mikrochirurgii oka. Dla zobrazowania - pierwsze systemy trokarów witreoretinalnych pojawiły się dopiero 11 lat później, a systemy 23G profesora Eckardta miały premierę w 2005 roku.
Technologia kapsulotomii HF, czyli kapsulotomii wysokich częstotliwości, opiera się na specjalnie zaprojektowanej sondzie diatermicznej, wyposażonej w platynowe zakończenie. Jako skutek przepływającego przez sondę prądu, platynowy koniec rozgrzewa się lokalnie do wysokich temperatur. Pozwala to na precyzyjne wypalenie, czy też stopienie torby przedniej w punkcie styku z końcówką. Wykonując płynny ruch okrężny możemy przeprowadzić idealną kapsulotomię dopasowaną do bieżących potrzeb i zaistniałej sytuacji. Aparat automatycznie dostosowuje moc końcówki. Konieczne jest jedynie wybranie jednego z dwóch programów: „high” lub „low”. Pierwszy wykorzystywany jest w przypadku torebek z widocznymi grubymi naroślami lub odstępstwami od prawidłowej anatomii torebki u pacjentów dorosłych oraz jako podstawowy program u dzieci. Natomiast ustawienie „low” jest stosowane przy anatomicznie prawidłowej torebce u pacjentów dorosłych.
Klasyczna technika kapsuloreksji przy użyciu pęsetki lub cystotomu zdominowała większość praktyk na blokach operacyjnych, czyniąc kapsulotomię HF metodą mało znaną i rzadziej stosowaną. Obecnie operatorzy dzielą się na dwie grupy. Pierwsza – liczniejsza, nigdy nie słyszała o tej technice lub zna ją tylko jako ciekawostkę, natomiast druga nie wyobraża sobie pracy bez niej. Na przestrzeni lat kapsulotomia HF okazała się wręcz nieodzownym narzędziem w przypadku operacji najmłodszych pacjentów.
Co jednak zaklasyfikowało ją jako metodę przeznaczoną dla wybranej grupy użytkowników, marginalizując jej szersze zastosowanie. Co więcej, możemy jej używać jedynie posiadając urządzenia firmy Oertli. Główną zaletą kapsulotomii HF jest łatwość, z jaką wykonujemy równy w obwodzie otwór w przedniej torebce. Nie ma potrzeby podejmowania prób precyzyjnego rwania torebki, jednocześnie uważając, aby linia propagacji pęknięcia torebki nie uciekła na obwód. Dodatkowo sonda nie wymaga szerokiego cięcia, aby wprowadzić ją do komory, jak w przypadku nożyczek. Prawdopodobnie jest to jedyna metoda pozwalająca dowolnie powiększać wykonaną kapsulotomię poprzez przytapianie jej krawędzi.
Mimo, że jest to od dawna znana metoda, świadomość jej zalet oraz potencjalnych zastosowań wciąż jest stosunkowo niewielka. Sonda do kapsulotomii Oertli może sprawić, że praca operatora stanie się zdecydowanie łatwiejsza - pozwoli na wykonywanie szczególnie trudnych zabiegów w sposób znacznie bezpieczniejszy. Zachęcam do zapoznania się z wystąpieniem profesora Burkharda Dicka z konferencji ESCRS 2021 (zobacz wideo). ♦
Zobacz więcej artykułów związanch ze sprzętem marki Oertli
Drukuj artykuł Udostępnij:
Udostępnij
Ostatnio opublikowane artykuły w kategorii Mikrochirurgia oka:
Postęp technologiczny w zakresie witrektomii umożliwił wykonywanie zabiegów chirurgicznych za pomocą systemów w rozmiarach od 23 do 27G. Złotym standardem jest 23G, jednak w niektórych przypadkach warto dać szansę mniejszej alternatywie. System o rozmiarze 27G wymaga cięcia o średnicy zaledwie 0,42 mm, co pozwala na perfekcyjne zasklepienie się ran, zmniejsza stan zapalny oraz ból pooperacyjny w porównaniu do witrektomii 25G (Kaushik, et al., 2022; Schaal, et al., 2014). W przypadku witreoretinopatii proliferacyjnej (PVR) i retinopatii cukrzycowej proliferacyjnej (PDR) mniejsza średnica narzędzi pozwala na bardziej precyzyjną manipulację. Wskazania chirurgiczne w witrektomii przez część płaską ciała rzęskowego (PPV) 27G obejmują: otwór plamki, ERM, zespół trakcji szklistkowo-plamkowych, obrzęk plamki, krwawienia w tylnym odcinku, trakcyjne odwarstwienie siatkówki, zmętnienie ciała szklistego, a także cukrzycowe odwarstwienie trakcyjne, przedarciowe odwarstwienie siatkówki (RRD), zapalenie wnętrza gałki ocznej i krwotok podplamkowy.
,,Lotnik musi mieć sokoli wzrok" - tak pisały czasopisma lotnicze, w których jako pacholę się zaczytywałem. Marzyłem bowiem, żeby zostać lotnikiem. Były tam rekomendacje, jak dbać o wzrok. Zgodnie z zaleceniami odbywałem spacery, by patrzeć na odległe zielone łąki i lasy. Jadłem też dużo marchewki. Pierwsze badanie przez lotniczą komisję lekarską było pozytywne. Nawet zdziwiłem się, że potrafiłem rozróżniać subtelne barwy i precyzyjnie określić odległości.
Jednym z czynników wpływających na poprawne przeprowadzenie fiksacji transskleralnej soczewki wewnątrzgałkowej techniką Yamane jest dobór odpowiedniego implantu. Spośród dostępnych na rynku soczewek na uwagę zasługuje Aspira 3P-aVA niemieckiej firmy HumanOptics.
W codziennej praktyce uzyskanie satysfakcjonującej refrakcji bywa problematyczne, ze względu na pojawiające się utrudnienia w procesie wszczepu implantu. Najważniejsze z nich to: bezsoczewkowość powiązana z brakiem wsparcia torebki tylnej, podwichnięcie implantu, a szczególnie przemieszczenie sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej do komory ciała szklistego.
Chirurgia zaćmy z wszczepem sztucznej soczewki to kilkadziesiąt lat historii. Obecnie, w dobie dostępu do wysokiej klasy soczewek wewnątrzgałkowych, z całą pewnością zabieg usunięcia zaćmy jest dodatkowo zabiegiem refrakcyjnym, umożliwiającym skorygowanie wady refrakcji pacjenta i częściowe lub całkowite uwolnienie go od konieczności stosowania korekcji okularowej. Soczewkami wewnątrzgałkowymi korygujemy krótkowzroczność, nadwzroczność, starczowzroczność czy astygmatyzm. W przypadku tego ostatniego, każdy nawet najmniejszy astygmatyzm ma wpływ naostrość wzroku, natomiast wada powyżej 1,5 - 2 dioptrii cylindrycznych ma istotny wpływ na komfort życia pacjenta i praktycznie skazuje go na konieczność stosowania okularów. Astygmatyzm umiarkowany (od 1 do 2 D cylindrycznych) występuje u około 25% populacji, a astygmatyzm powyżej 2 D dotyczy 10% pacjentów. Randomizowane badania przeprowadzone na grupie 23 240 pacjentów operowanych z powodu zaćmy wykazały, że istotny astygmatyzm wykryto u 7,15% z nich.
