Czytam, że jest ogłoszony konkurs. Konkurs typu „nie kij a marchewka”. Chodzi o to, że w czasie pandemii wprowadzono mnóstwo obostrzeń. Za niestosowanie się do nich, grożą kary.
Nawet ostatnio gdzieś przeczytałem, że jest rozważany zakaz sprzedawania alkoholu po 19-tej. Motywowano to tym, że w ten sposób będzie mniej spotkań towarzyskich. Świadczy to o pewnych preferencjach pomysłodawcy. Uważa, że bez alkoholu się nie spotykamy i że nie wcześniej niż o 19-tej. Przepraszam a seniorzy? Emeryci? Mają sporo czasu dużo wcześniej. Wprowadzono znów godziny dla seniorów w sklepach. Mocno krytykowane. Może i słusznie. Przecież ludzie starsi na ogół nie śpią rano do Bóg wie której. Te godziny dla nich, pardon, dla nas mogłyby być wcześniejsze. Czyli seniorzy rano by robili zakupy, potem spotykali się towarzysko i po 19-tej szli by już spać. Wtedy, kiedy już nie można kupić alkoholu. Pozostała część społeczeństwa oglądałaby na trzeźwo Fakty TVN i zaraz potem, lub zamiast, Wiadomości. Optymistyczne w odróżnieniu od Faktów. Zadałem sobie trud obejrzenia Wiadomości. Trud nie był jakiś wielki – w końcu mam pilota – prócz konieczności wyłączenia części komórek mózgowych. Ciekaw byłem, o czym mówią w Wiadomościach po tym, jak usłyszałem w Faktach, jakie mamy problemy z pandemią. Wiadomości na temat tego, co się dzieje w kraju pod rządami wicepremiera Jarosława, mówią wyłącznie dobrze. W jaki sposób powiedzą o tym, że nam dramatycznie rośnie przyrost zachorowań? Otóż najpierw przedstawili tragiczną sytuację w innych krajach Europy. Po kolei. Włochy, Grecja, Francja, Hiszpania, Czechy i tak dalej. Dopiero potem przedstawili sytuację w Polsce. Po poprzednich komunikatach o tym, jak pandemia ma się w innych krajach, nasz przyrost zachorowań wydaje się nie wart uwagi.
Wracam do początku tekstu. Zarzucają mi, że sporo miejsca w moich tekstach poświęcam dygresjom odchodząc od głównego wątku. Przecież… o rany znów dygresja mi się nasuwa… Na początku napisałem, że grożą kary za nieprzestrzeganie obostrzeń związanych z pandemią. A w galerii - Serenada nagradzają za stosowanie się do zaleceń pandemicznych. Ogłoszono konkurs fotograficzny, w którym można wygrać bon nawet na 400 zł za zdjęcie przedstawiające, jak dbamy o siebie lub innych podczas epidemii.
Postanowiłem wziąć w nim udział. Tylko co sfotografować? Pierwszy pomysł, jaki mi przyszedł do głowy, to zdjęcie tabliczki z tramwaju. Tylko nie wiem, czy takie tabliczki jeszcze są. Kiedyś były z napisem: „zabrania się rozmawiać z motorniczym”. Należałoby dopisać: „oraz z pasażerami”, i już. Potem przyszedł mi do głowy pomysł zdjęcia leżącego człowieka w wannie z napisem: „lepiej leżeć w wannie, niż być na kwarantannie”. Później pomyślałem, że zrobię sobie zdjęcie rozebranego do pasa z napisem: „nie korzystam z siłowni”. Nie mogłem się zdecydować. Aż wymyśliłem. Zrobię zdjęcie bonu na 400 złotych do wykorzystania w Serenadzie z podpisem: „Nawet jeśli wygram ten bon, nie zgłoszę się po odbiór – by nie stwarzać zagrożenia pandemicznego”.
Problemem tylko jest, że zdjęcie bonu można zrobić dopiero, jak się go ma. A jak go mieć? Wygrać. A jak wygrać, jeśli się go nie ma do zdjęcia? Czyli sprawa jest nie do rozwiązania. I z tym Państwa zostawiam… ♦
Drukuj artykuł Udostępnij:
Udostępnij
Ostatnio opublikowane artykuły w kategorii Kultura i nauka:
FUNDACJA WHY NOT to grupa osób, która od listopada 2020 roku chce w sposób zorganizowany nieść POMOC, nieograniczoną szablonami, układami, granicami, przyzwyczajeniami. Rok 2020 był zaskakujący, zmieniający świat i społeczeństwa. Wirus SARS-CoV-2 szalał z niespotykaną siłą, dewastując życie na całym świecie. Rok 2022 to rozpoczęcie militarnej napaści na Ukrainę wywołującej ogólnoświatowy kryzys energetyczny. Nie zapominamy o ciągłym niszczeniu środowiska naturalnego przez rozwijający się przemysł. Chcemy POMAGAĆ! Wiemy, że tej pomocy będzie potrzebował niejeden z nas, a także środowisko naturalne. Dlatego w tym artykule chciałbym się skupić na naszych projektach środowiskowych. To, że ochrona środowiska naturalnego w Polsce jest tematem ze wszech miar trudnym, wie każdy z nas. Odczuwamy to na „własnej skórze”. Moim zdaniem, powodów takiego stanu jest mnóstwo: brak pomysłu na czystą Polskę, brak realnych programów ochrony środowiska naturalnego, rabunkowa gospodarka wydobywcza, słabo kontrolowany rozwój przemysłu, brutalna wycinka drzew (nawet w parkach narodowych), populizm, brak środków finansowych na ochronę środowiska (ale, czy na pewno?). Można by tak wymieniać bez końca…
Krzysztof Smolarski: Profesor Tadeusz Krwawicz ma swoją ulicę w Lublinie, a ostatnio skwerem uhonorowano, jako chyba drugiego w historii, polskiego okulistę prof. Józefa Kałużnego. To znaczy, że Ojciec był w Bydgoszczy ważną osobą i to nie tylko przez wzgląd na okulistykę.
Bartłomiej Kałużny: To prawda. Myślę, że duże znaczenie miało też to, że był mocno zaangażowany w rozwój Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera (wtedy Akademii Medycznej) w Bydgoszczy. W uczelni pełnił funkcje prodziekana, później dziekana, aż w końcu przez dwie kadencje był rektorem. Z pewnością z punktu widzenia miasta była to bardzo ważna część działalności. Druga rzecz, to fakt, że Ojciec był niewątpliwie osobą towarzyską i lubianą. Nadal wielu Jego dawnych kolegów i przyjaciół pełni różne funkcje w mieście i działa na bydgoskich uczelniach.
Mam krew w głowie. Tak o tym mówię. Na co moja terapeutka: „Co pan opowiada – wszyscy mają krew w głowie. Proszę mówić, mam krwiaka. To robi wrażenie.” Tak. Po wylewie – mój był krwotoczny – mam krew w głowie. To znaczy mam krwiaka. Byłem już dwa razy na tomografii i on tam dalej jest. Na razie się nie zmniejsza. Nie mogę latać samolotem, jeździć na nartach, ani chodzić po górach. Czyli z przyjemności została mi jazda samochodem (całe szczęście!). Jak napisałem powyżej mam terapeutkę, jeszcze mam logopedkę i chodzę czasami do psychiatry. Czyli zamiast latania samolotem mam terapeutkę, zamiast jazdy na nartach mam logopedkę, a zamiast chodzenia po górach mam wizyty u psychiatry.
W czasach PRL-u, czyli wieki temu, był taki szkolny żart, od którego mój nauczyciel historii lubił zaczynać odpytywanie: w Egipcie było dwóch braci, jeden Ramzes, drugi Kryzys. Ramzes umarł, Kryzys żyje – kończył, a ironiczny (choć i dobrotliwy) uśmiech zapowiadał, że to jednak nie koniec. Klasa w ryk, ale śmiech urywał się, kiedy jakiś nieszczęśnik usłyszał swoje nazwisko i musiał się gimnastykować. A jak łatwo się domyślić ten prawdziwy, peerelowski kryzys nie robił sobie nic ani z naszych śmiechów, ani z męki przepytywanych. W tamtych czasach kryzys wydawał się zjawiskiem (niczym Lenin) „wiecznie żywym”.
W czasach PRL-u, czyli wieki temu, był taki szkolny żart, od którego mój nauczyciel historii lubił zaczynać odpytywanie: w Egipcie było dwóch braci, jeden Ramzes, drugi Kryzys. Ramzes umarł, Kryzys żyje – kończył, a ironiczny (choć i dobrotliwy) uśmiech zapowiadał, że to jednak nie koniec. Klasa w ryk, ale śmiech urywał się, kiedy jakiś nieszczęśnik usłyszał swoje nazwisko i musiał się gimnastykować. A jak łatwo się domyślić ten prawdziwy, peerelowski kryzys nie robił sobie nic ani z naszych śmiechów, ani z męki przepytywanych. W tamtych czasach kryzys wydawał się zjawiskiem (niczym Lenin) „wiecznie żywym”.
