gen. Mieczysław Bieniek

Problematyka cyberdefense, czyli obrony w cyberprzestrzeni staje się dla NATO tematem bieżących analiz i działań. Zagadnienie to jeszcze kilka lat temu było domeną literatury fantastyczno-naukowej, lecz stało się realnym wyzwaniem w kwietniu 2007 roku, gdy Estonia, państwo w którym większością spraw, od codziennych wizyt w urzędach po głosowanie w wyborach, można zająć się ‘on-line’, padło ofiarą ataku hakerów. Podobna sytuacja miała również miejsce w Gruzji w roku 2008, czyli tuż po wybuchu konfliktu z separatystyczną republiką Abchazji, której walka o niezależność była popierana przez Federację Rosyjską. Choć te dwa ataki, z racji swojej spektakularności, dały główny asumpt do zajęcia się tą kwestią przez Sojusz, nie można nie wspomnieć, że mniej spektakularne, ale nie mniej niebezpieczne ataki stały się niemal chlebem codziennym większości zaawansowanych technologicznie państw. Nie są to tylko ataki na infrastrukturę obronną czy rządową, ale przeciwko np. firmom zbrojeniowym, które produkują sprzęt i uzbrojenie dla wojska. Wystarczy tu wspomnieć, że według Zastępcy Sekretarza Obrony USA Williama J. Lynn III(1), ponad 100 agencji wywiadowczych próbuje włamać się do sieci teleinformatycznych USA.