Leszek Mazan

Pierwszym, znanym nam lekarzem polskim i w Polsce praktykującym był absolwent szkoły medycznej w Montpellier pod Paryżem – dominikanin ojciec Mikołaj. Uzyskał sławę, skutecznie lecząc w roku 1276 księcia Leszka Czarnego z paraliżu członka, ergo z niemożności konsumpcji małżeństwa. Kolejne doktory, których nazwiska odnotowały polskie kroniki – to już w większości Żydzi. W Krakowie w roku 1504 pracować będą np. lekarze okuliści: Abraham i Eliasz: ten ostatni gwarantuje – słuchajcie, słuchajcie! – w wypadku nieudanej terapii zwrot pieniędzy za lekarstwa, sporządzane najczęściej z doskonałych na oczy gnijących dżdżownic. Praktykujący pod Wawelem kolejni Izraelici to często urodzeni w Krakowie absolwenci uniwersytetu w Padwie: w Polsce, jako innowiercy, nie są przyjmowani na Akademię Krakowską. Po uzyskaniu we Włoszech dyplomu lekarskiego wracają w rodzinne strony. Pracy jest aż nadto, przecież od 1475 roku działa nad Wisłą szpital żydowski, a po ślubie Zygmunta Starego z piękną Włoszką Boną Sforza zapotrzebowanie na usługi lekarskie, świadczone głównie przez znających język włoski Żydów (dwór jest nader liczny), ogromnie wzrosło. Polacy skarżą się najczęściej na dolegliwości żołądkowe – no, ale kogóż to nie będzie bolał brzuch po tych... jakże im to? – sałatach, kalafiorach czy pomidorach? ... 

Nad Wartą i Odrą płonęły jeszcze pogańskie ogniska, na piaskach Mazowsza, gdzie dziś stoi Pałac Kultury i Nauki im. Józefa Stalina oddawano jeszcze hołdy bogowi Swarożycowi gdy krakowianie, ochrzczeni przez Cyryla i Metodego pławili się już w szczęściu chrześcijaństwa. Cudownym zbiegiem okoliczności przyjęliśmy chrzest dobre sto lat wcześniej niż reszta tego nieszczęsnego kraju. To widać do dziś: jesteśmy inni, lepsi, bardziej cnotliwi, gospodarni, oszczędni, otwarci na potrzeby bliźnich. Skromność, której nauczyli nas święci misjonarze, nie pozwala wymieniać wszystkich naszych przewag dzięki którym Kraków, zgodnie z boską wolą, stał się pępkiem świata. Nie Delfy. Kraków, Kraków, Kraków.