lek. Małgorzata Urbańczyk-Zawadzka

Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego MRI (Magnetic Resonance Imaging) to technika oparta na zjawisku magnetycznego rezonansu jądrowego, które zostało odkryte niezależnie przez dwóch naukowców Felixa Blocha oraz Edwarda Purcella w latach czterdziestych dwudziestego wieku. Za wkład w rozwój tej metody naukowcy zostali uhonorowani nagrodą Nobla w 1952 roku. Do początku lat 70-tych dwudziestego wieku technika MRI była wykorzystywana głównie w fizyce ciała stałego i chemii organicznej dla określenia składu chemicznego i strukturalnego materiałów. Za pierwszych naukowców, którzy wykorzystali zjawisko rezonansu magnetycznego w medycynie uważani są Raymond Vahan Damadian i Władysław Iwanow. Do dnia dzisiejszego jest to jednak temat sporu wśród naukowców. Za datę wprowadzenia tej techniki do medycyny uważa się rok 1973, w którym dzięki eksperymentowi Paula Lauterbura, otrzymano obraz metodą projekcji wstecznej. W roku 1975 Richard Ernest opracował sposób uzyskiwania obrazu metodą MRI polegającą na kodowaniu fazy i częstotliwości przy zastosowaniu Transformaty Fouriera. Otrzymał za to w 1991 r. nagrodę Nobla w dziedzinie chemii. W roku 1977 Peter Mansfield wprowadził technikę obrazowania echoplanarnego (EPI), która dzięki zastosowaniu wydajnych gradientów pozwoliła znacznie skrócić czas akwizycji. W kolejnych latach stale poprawiano rozdzielczość czasowo-przestrzenną uzyskiwanych obrazów. Za odkrycia umożliwiające obrazowanie medyczne Paul Lauterbur i Peter Mansfield zostali uhonorowani w 2003 roku nagrodą Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.